düşünüyorum da; hayatımız onunla ne kadar da değişti. o yalnız kalmasın diye dışarı çıkmamak, o da bizimle gelebilsin diye köpek kabul eden kafelere takılmak, özellikle de firuz’un müdavimi olmak (çünkü orayı çok seviyor)... hepsi onun için. geçen sene tam da bugün babamla onu almaya giderken, annem arkmızdan “onu eve sokarsanız, bozuşuruz” diye bağırıyordu. sonra eve getirdiğimizde, el kadar şeyi bahçede bırakmaya gönlü razı olmamıştı. anne yüreği. oysa bundan seneler önce, emre’yle anneme boş kağıt imzalatıp, ilk köpeğimize kavuşmaya çalıştığımız günleri hatırlıyorum. dünyadaki en son kişiydi, eve tüylü bir canlı sokacak. şimdi mi? beraber uyuyorlar. :) neyse ki!
tam bir yıl önce babamla, tel örgünün arkasından bize bakınan küçük yavruları hatırlıyorum. sonradan sue olacak, ufaklık ne kadar da cılız, savunmasız, bize muhtaç duruyordu. kucağıma atlayıvermişti. babam diğerlerini görüp, “kendin gibi zayıfı buldun. daha irisini, daha sağlıklısını alalım” demişti. izin vermedim. orda onca yavru arasında sırasını bekleyip, sırası gelince itilip, kakılıp ememeyen yavruyu orda bırakamazdım. üstelik kucağıma atlamıştı, bir kere kollarıma almıştım onu, bir daha kopamazdım ki. sonralarda evin efendisi oldu tabi. meğer bizi seçeni değil, bizim seçtiğimizi alırsak söz geçirebilirmişiz. yıllar sonra gelen kardeşe de söz geçirmeyiveriyim. sanki bir öncekine geçiyor da... onlar istesin ben yaparım! yüreğim onlar benim. canım.
ama çok zeki bizim kız. babama aşık. hep onu takipte. babama kul, köle. emre’yi evdeki tek kardeşi ve oyun arkadaşı görüyor. o yüzden emre ona hep yenik. anneme mesafeli olsa da onu çok sevdiğini her fırsatta gösteriyor. beniyse nereye koyacağını bilemiyor sanırım. galiba abla olduğumu farkında, evde dönen herşeyi farkında olduğu gibi. üzüntümüzde kucağımızda yüz yalarken, mutluluğumuzda topu ve ipiyle yine karşımızda. küçük bir kız çocuğu o, sue.
ben birşey yapamasam da onun için babam ona ses çıkartan bir domuzcuk almış. annem bir pasta yapacak ama markiz’den mi tavuktan mı bilemiyorum. mum bile üfleyecekmiş akşama. onu nasıl becerecek bilemiyorum açıkcası. keşke bugün olun yanında olabilseydim. bir dahaki seneye inşallah. bu yıl ablasından, abisinden uzakta kalmak zorunda kaldı ama kalbimiz onunla!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder