mevlana'yla ilgili bir kitap okurken; ölüm veya ebedi yaşam da diyebileceğimiz bir bölümümde aklıma bir anım geldi. önce mevlana'nın sözlerini aktarayım, sonra da hikayemi anlatırım. mevlana der ki; ''... cenazemi gördüğün zaman ayrılık ayrılık deme. benim buluşmam, görüşmem o zamandır. beni mezera koydukları zaman, elveda deme. mezar, cennet kapısının perdesidir. ... mezar hapishane gibi görünür ama aslında ruhun hapisten kurtuluşudur...'' işte böyle. ölümü ne kadar da huzurlu anlatıyor.
şöyle bir yedi yıl öncesine falan gittiğimde annem birgün ''yılmaz dede'nin annesi vefat etmiş, bir ara da baş sağlığı dile.'' demişti. en zor zamanlardır benim için. aramak, yanında olmak isterim ama ne diyeceğimi bilemem. cenazeye gitmek isterim ama nasıl nasıl davranmalı kestiremem. yine de ararım, yine de giderim. bence böyle günlerde insan ortalıklarda olmalı. en sevmediğim lafta ''ben dayanamam.''dır. dayanamam derken? ben sanki güle oynaya gidiyorum. oohhh cenaze var, yandan yandan. böyle bir saçmalık yok.
işte annem haberi verince, hemen yılmaz dede'yi aradım. ''yeni duydum kusura bakma, cenazeye katılamadım.'' dedim. ''olsun güzel kızım, istanbul'dan gelmene gerek yok.'' dedi. sesler tabi durgun. her ikimizde kısık ve en derin ruh halimizle konuşuyoruz. aramadan önce düşünmeyince ben, yine ne diyeceğimi bilemedim tabi. klasik, genel geçer cümleleri sıralıyorum. ''çok üzüldüm. allah sabır versin.'' dedim. öyle dingin, öylesine kendineden emin konuştu ki; hiç cevap veremedim. ''üzülmüyor musun yani?'' diye soramadım. şöyle dedi: ''annem allah'a doğru yolculuğa çıktı.''
ses tonundaki açıklama da ''o iyi. ben onu şu aralar göremeyeceğim için üzgünüm ama ebedi mutluluğa kavuştu o.''ydu.
bugün bu hikayeyi okurken hemen o telefon konuşmasına gidiverdi aklım. ''ben de birgün böyle düşünebilecek miyim?'' diye sormuştum kendi kendime. yok hala o mertebeye erişemedim. belki birgün...
not: aslında bir soru. fotoğrafı sevdiniz mi? cennete çıkan merdivenler babında.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder